28.10.2016
06.11.2016

Stijn Elshuis

Interview: Thomas Van Loocke

 

Je bijzondere opstelling mag dan niet onmiddellijk zichtbaar zijn, eenmaal we het hoekje om zijn, zien we een bombardement aan felle kleuren, zowel op de mangrote foto’s van bomen op dibond die tegen de wanden rusten als op de stukken van takken die ervoor op de grond liggen. De werken op dibond zijn voor en achter elkaar geplaatst en zo ben je de enige van de veertien deelnemers die werken en grote delen van werken in het verborgene laat. Waarom? Kon je niet kiezen?

Nee, het was voor mij heel belangrijk om niet enkel foto’s te tonen. Ik had meer een hele installatie voor ogen, vandaar ook de sculpturen. Daarom dat ik de foto’s zeker niet op een klassieke manier aan de muur wilde spijkeren. Ze zijn een onderdeel van een project dat ik hopelijk mijn hele leven lang zal kunnen verderzetten. Ik ben van zins om zoveel mogelijk van dit soort bomen te maken en dan zo een bos te kunnen vormen. Ik ben dus eigenlijk een kunstmatig bos aan het stichten.

Dat opzet is dan de reden waarom je de werken achter elkaar plaatste?

Precies. Op die manier komt er een soort bos en een soort gelaagdheid in de opstelling.

Wil je een loofbos of een naaldbos vormen?

(lacht) Die boomsoorten mogen best naast elkaar staan voor mij. Mijn werk gaat heel hard over kunstmatige natuur en de vraag welke rol de natuur gaat spelen in onze toekomst. Een toekomst waarin we een hele hoop zullen kunnen oplossen met techniek, maar waarin we naar ik geloof de natuur nog altijd als een vorm zullen nodig hebben: niet enkel om te voorzien in onze eerste levensbehoeften, onze zuurstof, maar ook voor onze gemoedstoestand. Ik ben heel erg op zoek naar die grens en wisselwerking tussen kunstmatigheid en natuurlijkheid. Ik vind het bijvoorbeeld zeer interessant of we dit nog steeds foto’s van bomen kunnen noemen. In wezen zijn het heel erg overbewerkte foto’s van schaalmodellen. Ze staan dus ver af van echte bomen, maar toch beschouw ik mijn werken als dusdanig.

De landschappen waarin je bomen voorkomen en de twee stukken hout die ervoor liggen, kregen alvast een onnatuurlijke kleur. Heb je de wisselwerking en contrasten tussen jouw foto’s (‘vernatuurlijkte’ stukken plastiek) en sculpturen (met kunstsof omhulde stukken hout) doelbewust opgezocht?

Precies. Het gaat mij heel erg om het zoeken naar die grens en dat kan dus inderdaad op verschillende manieren. Ik heb bijvoorbeeld ook een serie van opgezette vogels die in latex werden gedoopt. Ik ben op zoek naar verschillende manieren om dat basisidee te communiceren.

Hoe is die fascinatie ontstaan?

Hm… Enerzijds ben ik in een stad, Amsterdam, grootgebracht, anderzijds heb ik al mijn vakanties in Frankrijk, in de natuur, doorgebracht. Ondanks dat ik altijd in een stad heb gewoond, heb ik ook al vaak de behoefte gehad om de natuur in te trekken. Dus vandaar misschien die dubbele fascinatie. Het is alleszins een onderwerp waar ik al heel lang, eigenlijk mijn hele studietijd, mee bezig ben. Hoe wij, stadsmensen, ons tot de natuur verhouden. Dat onderwerp nam al veel verschillende vormen aan, maar het is zeker de rode draad geweest.

Kan je enkele van die vormen beschrijven?

Ik ben bijvoorbeeld heel lang bezig geweest met het maken van dystopische schaalmodellen. Zo heb ik landschappen met teer bestreken. Best wel donker allemaal. Ik merk dat ik de laatste jaren wel wat positiever ben geworden.

Waarom? Het ouder worden?

Ja, omdat ik ouder word, maar ook omdat ik op een gegeven moment besloten heb dat het misschien wel goed is om niet zo’n kant te kiezen. Dat werk hing het beeld op alsof ik de boodschap wilde meegeven dat het allemaal slecht zou aflopen, terwijl ik nu meer vanuit vragen vertrek. Hoe zal onze toekomst eruit zijn? Hoe kijken wij tegen de natuur aan? Ik denk dat je als kijker nu veel meer moet doen dan enkel maar een boodschap absorberen.

Je verwacht dus niet dat er in de toekomst enkel nog kunstmatige bomen zullen zijn en alle natuurlijke kleuren verhevigd zullen worden?

(lacht) Nee, absoluut niet. Het gaat veel meer over de dingen in vraag stellen en mensen aan het denken zetten.

Bedoel je dan dat je ons ecologisch bewustzijn of onze kijk op parken en bossen wil aanscherpen?

Voor mij gaat het veel breder dan dat. Ik denk dat het bijvoorbeeld ook over plastische chirurgie zou kunnen gaan, of over het idee dat we enkel nog in een computergame zullen gaan leven. Dat zijn ook allemaal ideeën die spelen. Ik denk dat je het op veel meer niveaus dan enkel op dat van de natuur kan zien. Het gaat om kunstmatigheid in brede zin.

© Stijn Elshuis
 
© Stijn Elshuis
 
© Stijn Elshuis