28.10.2016
06.11.2016

Dries Segers

Interview: Thomas Van Loocke (traduction française indisponible)

 

Na als jonge fotograaf aardig wat persaandacht gekregen te hebben voor je boek Seeing a rainbow (through a window that isn’t there), ben je gekend geworden om je beelden waarin je speels het regenboogspectrum aftast in het Vlaamse landschap. Waarom laat je hier een ander aspect van je werk, namelijk proces gerelateerde beelden, zien?

Drie van die proces gerelateerde beelden komen uit black body (), mijn belangrijkste project van de laatste twee drie jaar. Het is een project waarbij ik kleurenfilm met nagels, vijzen, zagen en slijpschijven perforeer en vervolgens met verschillende kleurtemperaturen belicht. Op die manier ontstaan er beelden zonder dat er een camera aan te pas kwam, beelden waarvan ik omwille van de onvoorspelbare afloop zowel de maker als de toeschouwer ben. Die dubbele rol ontstond eigenlijk al tijdens Undecided photographs, een al wat ouder project, waaruit de twee andere proces gerelateerde werken komen. Die steevast in plexiglas gegoten beelden zijn het gevolg van accidenten. Zo dacht ik op een dag dat er geen film in mijn camera zat, wat, nadat ik mijn toestel opendeed, verkeerd bleek te zijn. Ze zijn voor mij betekenisvol omwille van mijn fascinatie voor de regels van de fotografie, voor de geboden en verboden, maar in tegenstelling tot de black body ()-werken, waarin ik extra betekenislagen toelaat, zijn ze louter esthetisch van aard.

Terwijl het geprojecteerde negatief aan kogelgaten doet denken, doemt in de reeds ontwikkelde beelden, die op zwarte forex gemonteerd werden, de kosmos op. Zijn dat enkele van die betekenislagen?

Ja, inderdaad, maar het gaat zelfs verder. Zwarte gaten worden opgespoord aan de hand van de straling, de specifieke kleurtemperatuur die ze afgeven. Wat doe ik? Ik maak een gat in een kleurenfilm, laat daar verschillende kleurtemperaturen op vallen en verkrijg een beeld dat aan het universum doet denken (lacht). Vandaar ook de titel van die reeks. Toen ik die wirwar van linken ontdekte, stond ik wel even paf.

Net als de materie waarin ik mijn Undecided photographs presenteer, is het zwarte forex trouwens ook niet lukraak gekozen. Ik wilde de voor deze expo ontwikkelde black body ()-werken tentoonstellen op een manier die de relatie behield met het origineel van het negatief. Vandaar dat ik voor iets buigbaars als forex gekozen heb en vandaar dat ik die werken als een object op nagels laat rusten.

Als we perforaties en japen zien die de ruimte in een werk binnenlaten, dan denken we al snel aan het werk van Fontana.

Voor mij is het perforeren of snijden geen moment van spanning, maar een moment van nieuwsgierigheid. Ik was nieuwsgierig om te zien of het mogelijk is om kleurtemperatuur te vangen in fysiek beschadigde film. Het is dus niet zozeer ruimte scheppen, maar wel zien dat er ruimte ontstaat. Ik wist niet dat er ruimte aanwezig ging zijn in mijn beelden. Ik dacht dat ik volmaakt ronde gaatjes gemaakt had, waar dan licht rond zou zitten, maar dat was totaal niet zo. Ik verkreeg rafelige randen en schakeringen. Hetzelfde met die slijpschijven. Ik had er vooraf niet bij stilgestaan dat die warmte genereren en de film bijgevolg zou smelten. De black body ()-werken zijn dus geen ruimtelijke concepten, zoals bij Fontana, maar door mijn nieuwsgierigheid en mijn werkproces is de ruimte er wel ingeslopen. Ik vertrek altijd vanuit verwondering, vanuit een vraagstelling en daarom denk ik dat ik nog heel lang werk zal kunnen maken.

Is de in je beelden opluikende ruimte ook de reden waarom je net dat linkse beeld hebt gekozen uit je boek?

Ja, al was ook dat toeval. Ik kreeg dat onlangs terug en merkte snel dat er een link was met de black body ()-werken. Vervolgens heb ik dan de twee Undecided photographs gekozen omwille van dat beeld uit het boek, want als je de kleuren van die twee werken en die van het geprojecteerde negatief opsomt, namelijk blauw, roze en goud, dan verkrijg je de kleuren van dat beeld (lacht). De opstelling is dus heel gevoelsmatig tot stand gekomen.

Ik heb dat beeld ook gekozen omdat ik nog een link naar het herkenbare wilde hebben, omdat ik duidelijk wilde maken dat de relatie met de werkelijkheid er voor mij ook bij hoort. Ik denk ook niet dat ik in deze fase, een fase van beelden maken zonder camera, zal blijven hangen. Ik wil de materie van een kleurenfilm eerst heel goed leren kennen, om er dan later weer op een andere manier mee aan de slag te gaan, maar ik hou nog altijd even veel van kijken. Naast het perforeren van en experimenteren met film, ben ik ook nog steeds aan het fotograferen op straat, maar ik zie daar momenteel minder projecten in omdat ik mijn boek eerst moet uitzweten (lacht). Ik zie nog te veel regenbogen en verlang naar een fris idee, zodat ik weer met een bepaald kader naar de dingen kan kijken.

© Dries Segers
 
© Dries Segers
 
© Dries Segers