28.10.2016
06.11.2016

Laura Lafon

Interview: Thomas Van Loocke

 

Jouw boek You Could Even Die For Not Being A Real Couple en bijbehorende installatie gaan over de liefde. Wanneer is jouw liefde voor de fotografie begonnen?

Ik denk dat het begonnen is toen ik vijftien was, toen ik gefotografeerd werd door mijn eerste liefje. Hij fotografeerde analoog en had een doka. Ik vond het allemaal erg magisch. Zelf nam ik toen nog geen foto’s. Ik probeerde enkel om mezelf te leren kennen door zijn lens, door zijn blik.

Het was pas toen ik aan het reizen was doorheen Zuid-Amerika in het kader van mijn studies politieke wetenschappen dat ik een documentaire fotograaf wilde worden. Ik heb een halfjaar in Buenos Aires gespendeerd, waar ik op een dag een camera gekocht heb. Ik ben gewoon beginnen fotograferen en ik vond het erg leuk dat het me de kans bood om met de locals te interageren. Ik heb veel portretten genomen en ik was verbaasd dat ik op die manier mensen kon ontmoeten.

Daarna ben ik terug naar Frankrijk gekomen om mijn master af te werken en heb ik een stage gedaan bij een documentaire fotografieagentschap. Ik vond het fijn om te doen, maar voelde van meet af aan dat ik het fotograferen zelf zou missen. Daarom ben ik daarna naar Brussel getrokken om er te studeren aan Le 75, waar ik de opleiding documentaire fotografie gevolgd heb.

Hoe werd liefde het thema van deze reeks?

In het begin wilde ik een klassieke, documentaire fotoreeks maken over liefde in het door Koerden bewoonde deel van Turkije. Ik wilde een wat dieper thema aansnijden en koos voor een focus op de Koerden. Ik had veel gehoord over hun strijd voor onafhankelijkheid en zelfbeschikking en over hun strijd tegen het patriarchaat en voor gendergelijkheid. Ik vroeg me af hoe dat mogelijk was binnen een dergelijk conservatief en door doemberichten geplaagde land en hoe dat dan in zijn werk ging. Ik vroeg aan mijn toenmalige soort-van vriendje om me te vergezellen. Toen we daar waren vroeg ik aan de mensen wat liefde en aanverwante zaken voor hen betekenden. Telkens we dat deden, vroegen de mensen ook aan ons of we een koppel waren, of we getrouwd waren, en zeiden ze dat we zouden moeten trouwen en dergelijke meer. Het was als een spiegel. Om die reden kwamen we op het idee om het koppel dat zij wilden dat we waren uit te beelden als performance. We zijn verliefd geworden, zogezegd, maar ook een beetje echt. We trokken naar een bruidswinkel en speelden met het idee getrouwd te zijn. We zijn ook zeemzoeterige dingen tegen elkaar beginnen zeggen. Sommige flarden van die gesprekken zijn op rood papier in het boek terechtgekomen. Ook de zelfportretten die in het boek voorkomen zijn dromerig, door de bruidskledij en het strijklicht. Toen we terug waren van onze reis en ik al onze foto’s zag, trof het me dat het relevant is om zowel de documentaire als de in scène gezette foto’s te gebruiken. Zo kan je het boek een documentaire met autofictie noemen.

Waarom krijgen we maar één beeld uit je reeks te zien?

Ik denk dat het boek de beste manier is om dit project te zien en zie niet in waarom ik dezelfde beelden ook op de muur zou moeten tonen. Het gaat om het verhaal en daarom heb ik er samen met de grafisch vormgever van het boek voor gekozen om een installatie te maken die de sfeer van het boek weergeeft. Het staat de toeschouwer toe om in het boek en in het project te duiken. De video dient om uit te nodigen het boek ter hand te nemen en het publiek attent te maken op de fysieke gewaarwording ervan: de gouden letters, de rode, fluwelen bekleding, de textuur en geur van het papier. Het is een vorm van boekfetisjime, ik wilde echt die fluwelen coverbekleding. (lacht)

© Laura Lafon
 
© Laura Lafon
 
© Laura Lafon